„Čekajet vesike“ ili „im došlje vesike za Tursko“ su najčešće fraze koji su se koristile sredinom XX vijeka u govoru stanovnika Gore i muslimanskog stanovništva Jugoslavije (Bosna, Kosovo, Sandžak). Vesike su naziv za dokumenta (garantno pismo, pozivnica) a u Gori se termin koristio za dokumenat koji su iseljenici dobijali nakon otpusta iz državljanstva.
Ovo su „vesike“ mog djede po majčinoj liniji iz 1961. godine.
Prva stanica za dobijanje „vesike“ bila je Makedonija, jer je u ovoj republici bilo najlakše dobiti otpust iz državljanstva.
Zvanično: PUTNI LIST ZA STRANCE se dobijao nakon otpusta iz državljanstva i važio je tri mjeseca. Pored osnovnih podataka o članovima porodice na istom dokumentu su se nalazile i izlazna viza Jugoslavije za jednokratno putovanje (izdavana u Sekretarijatu za unutrašnje poslove u Tetovu), četvorodnevna Grčka tranzitna viza (izdavana u Grčkom Konzulatu u Skoplju) i ulazna turska viza (izdavana na graničnom prijelazu).
Nakon prodaje imovine u bescenje (Gora, Makedonija) dobijali su „vesike“ za jednokratnu upotrebu sa oznakom „bez državljanstva“, dok su pravo na posetu Jugoslaviji sticali tek nakon dvadeset godina provedenih u novoj domovini.
Nakon dobijanja „vesike“ put je vodio železnicom iz Povardarja ka Solunu, a potom, uz presedanje, do Istanbula. Put preko Bugarske, iako je bio kraći, do sredine šezdesetih je bio nemoguć zbog zategnutih jugoslovensko-bugarskih odnosa.
